COVID günleri bizleri evden çalışmaya zorlayınca bir anda kendimizi gün boyu süren Zoom toplantılarında buluverdik. İlk anda harika bir deneyimdi. Ofisteki boş toplantı odası bulma stresinden kurtulmuştuk. Ayrıca toplantı odasına giderken zaman da kaybetmiyorduk. Ancak sonraları işin rengi değişmeye başladı. Bir önceki toplantıda yaşadıklarımızı sindiremeden bir sonraki toplantıya geçince ve bu durum tüm gün boyunca sürmeye başlayınca zihindeki kapanmayan pencereler sonunda mavi ekran vermeye başladı. Ayrca bu toplantılarda eksik olan birşey vardı peki ya neydi o?
Bu konuda okuduğum en iyi tespitlere https://steveblank.com/2020/04/27/ sitesinde denk geldim. Kısaca paylaşmak isterim. Eksiklikler şöyle sıralanmış.
1) Toplantı Yeri: Gerçek hayatta toplantılara ışınlanmıyoruz. Video konferans olunca binaya giriş, odayı bulma, yer alma ve oturma gibi bizi zihnen de toplantı başlangıcına hazırlayan aşamaları kaçırıyoruz.
2) Fiziksel Temas: Önemli toplantılar mutlaka el sıkışma, kucaklaşma gibi fiziksel bir temasla başlıyor. Bu sayede güven ve bağlantı sağlanmış oluyor. Video konferansta ise güven temeli kurulmamış bir zeminde karar almaya çalışıyorsunuz ki bu hiç de kolay olmuyor.
3) Toplantı Alanı Mesajları: Bir toplantıya gittiğimizde hızlıca odalara göz gezdiriyoruz. Duvarlara, masalara, raflara kubiklere bakıyoruz. Kimin yanına oturacağımıza bizde uyanan mesajlara göre karar veriyoruz. Kıyafetleri, kişiler arası mesafeleri yorumlayarak toplantıda yer alıyoruz. Sanal toplantıda ise bu mesajların hiçbiri olmuyor.
4) Sözsüz İpuçları: Karşımızdakinin vücut dili ile çözdüğümüz pekçok ipucu maalesef yok. Duruşu, ne tarafa dönük olduğu, ayakta veya oturuyor olması, ellerinin konumu, ayaklarının açıklığı yerine yalnızca bir kafa olması işleri iyice zora sokuyor.
İşte tüm bunlar ışığında bende uyandırdığı hissiyat, bu toplantıların ruhu yok.